Beginjaren negentig ben ik begonnen met het trainen van het toenmalige team van mijn zoon. Na een onwennige periode aan het begin brak er een mooie tijd aan, waarin het ene succes het andere volgde. Tóch moet je dan gaan kijken naar jouw houdbaarheid als trainer. En ineens komt er dan een oud-voetballer naar je toe met een voorstel: “Misschien moet jij maar eens keeperstrainer gaan worden, want jij stond altijd al op doel, toch?”
Je gaat praten met de club en stelt voor om een cursus te gaan volgen om je in het vak te bekwamen. Ik begon met dertien jeugdkeepers, verdeeld over twee avonden. Daarbij zaten een paar hele goede, maar ook wat mindere goden. Juist voor hen moet je zorgen dat je spelvreugde houdt en het niet te moeilijk maakt. De trainingen voor die laatste doelgroep waren luchtig van karakter, maar je probeerde ook hen wat bij te brengen. Met de beteren ging je wat meer in details van het vak om nóg beter te worden. Mijn eerste exponent heeft daar de basis gelegd voor een jarenlang verblijf in het eerste elftal. Dat durf ik rustig te zeggen, al moet er natuurlijk al wel iets in dat mannetje van toen en de kerel van later gezeten hebben…
Half jaren negentig deed ik na de basiscursus direct de vervolgcursus er achteraan. Voorwaarde was wél dat ik minimaal twee jaar bij de club zou blijven, want mócht ik eerder vertrekken, dan zou de helft van het cursusgeld terugbetaald worden. Dat werd overigens geen probleem ,want die twee jaren werden er vijf…
Ondertussen zijn we ruim vijfentwintig jaar verder. Nog actief ben ik actief op het veld, maar nu blijkt dat er al een hoop van mijn generatie zijn verdwenen. En dát terwijl je bijna op een wachtlijst kwam te staan om die cursussen te kunnen volgen. Waar zijn ze gebleven? Zijn de trainers van toen in ruste óf is er iets anders gebeurd met deze toenmalige coaches? Eerlijk gezegd weet ik het ook niet meer…
Wat opvalt is dat als er weinig aanbod is en de vraag het aanbod overstijgt er gekke dingen kunnen gebeuren. In de “normale wereld” worden prijzen dan opgedreven tot exorbitante hoogten, maar in het voetbal worden initiatieven ontplooid waar ikzelf totaal niet achter sta. Commerciële partijen dringen zich op om iets voor een club te gaan doen met in hun ogen “passende bedragen.” De keepersscholen rijzen de pan uit. Dat de trainers onbekwaam zijn hoor je mij niet zeggen (de meesten zijn ook gekwalificeerd) maar dat er een randje aan zit om er zelf beter van te worden laat mij niet los. Sterker nog: Het valt niet eens mee om vanuit de eigen club mensen warm te maken om als keeperstrainer aan de gang te gaan voor de eigen club. Dat probleem is niet plaatselijk, maar zelfs landelijk. Dan komen dit soort initiatieven los. En of dat goed is of niet laat ik aan de verbeelding van de lezer over….
Keepersscholen zetten een poppetje neer bij een club. Die bereidt zijn trainingen voor en gaat met de keepers van die club een traject in volgens een bepaalde visie van zijn keepersschool. Aangezien het keepersvak erg allround is kun je alle kanten op. Maar wat je zult missen is de persoonlijke aandacht voor elk individu, met zijn of haar specifieke aandachtspunten in zowel fysieke als mentale zin. Dat kun je ook niet van zo’n school verwachten, want betrokkenheid is ver te zoeken, uitzonderingen daargelaten. Een club kan voor zoiets kiezen, want dan weet een vereniging dat de trainingen gewaarborgd zijn, ook bij ziekte van de “vaste” trainer. Dat is de zekerheid die je dan hebt.
Als ik in de rondte kijk zie ik keepers dingen doen waartoe zij (nog) niet in staat zijn. Vaak wordt een grens opgezocht en zie ik oefenvormen ontstaan die te hoog gegrepen zijn op dat moment. Tel daarbij de leeftijdseigenschappen, zowel mentaal als fysiek, en er kan een probleem ontstaan in het zelfvertrouwen van de doelman. Hij/zij kan niet aan de verwachtingen voldoen en komt met zichzelf in de knoop. De doelman denkt dat hij/zij niet goed genoeg is en gaat piekeren over zijn/haar functioneren. Dit traject moet door een trainer streng bewaakt worden, want als dit gebeurt ben je waarschijnlijk de spelvreugde van een spelend lid kwijt, of misschien zelfs voorgoed kwijt. Stel de oefeningen en de verwachtingen bij. Beter een stap achteruit zetten om er twee vooruit te kunnen maken. Zelfvertrouwen is bij een keeper een belangrijk ding…
Het liefst zou ik mijn opvolging, want die dag komt een keer, willen klaarstomen en opleiden tot een volwaardige trainer waarmee een club jaren vooruit kan. Daar ligt nog een uitdaging voor de toekomst. anders ben ik bang dat clubs moeten overgaan tot het “commerciële gedrocht,” de term die onze bondscoach ooit bezigde…