Ter Aar – Zaterdagmiddag, even tegen 13.00 uur. De lunch is net verteerd en de gang richting de studio wordt gemaakt op het stalen ros. Een uur van tevoren is de presentator en redacteur van dienst aanwezig om niets aan het toeval over te laten, tenminste voor zover hij het zelf in de hand heeft. De PC wordt aangezet, de koffie loopt en het is wachten op de technicus van het programma…
Meerdere wedstrijden
Microfoon twee is vanaf dat moment in bezit, net als de computer. De laatste tweets met aankondigingen worden de ether ingebracht, de WhatsApp-groepen worden succes gewenst zodat zij bovenaan staan in het appverkeer. De laatste informatie wordt nog even opgehaald, zodat “we” vol op de actualiteit zitten van dat moment. De technicus arriveert, neemt plaats achter zijn instrumentarium, controleert de verbindingen en zoekt onderwijl alvast wat muziek uit voor het begin van het programma. Ondertussen is de koffie klaar en wordt de thermoskan in staat van paraatheid gebracht, klaar voor drie uur radio…
Vooraf weten we natuurlijk al welke wedstrijden er LIVE worden gebracht met de flitsen van de heren verslaggevers. Op zo’n zaterdag zijn dat er twee of drie, afhankelijk van wie er beschikbaar zijn, en soms zelfs vier. We zijn maar een kleine speler in medialand. Lekker veel schakelen tussen de velden met korte flitsen en tussentijds de tussenstanden vangen op het internet. De snelheid zit er goed in, bij alle medewerkers van het programma…
Radiocommentaar leveren is best wel een vak apart. De kunst is om hetgeen jij als verslaggever ziet dit over te brengen aan de luisteraar: Visualiseren dus. Je zuigt als het ware de luisteraar mee in jouw wedstrijd en beperkt je tot de feiten die er toe doen. Althans, in die korte tijd probeer je een zo reëel mogelijk beeld te schetsen van de wedstrijd zelf. De randzaken laat je op dat moment even voor wat ze zijn…
Twee verslaggevers op één veld
Hoe anders wordt het als je een duo-verslag doet van een wedstrijd. Vaak staat er dan maar één wedstrijd centraal en die probeer je dan met het team dat de uitzending regelt zoveel mogelijk aandacht te geven. De spreektijd voor de verslaggevers wordt dan ook langer en het onzingehalte wordt automatisch hoger. Samen met jouw kompaan probeer je je toch aan het oorspronkelijke plan te houden, maar eenmaal langs het veld verwateren de afspraken en haal je er dingen bij, die niet ter zake doen. Maar het is en blijft radio. Noem het informatief amusement, althans dat is mijn visie op het gebeuren.
De verbale uitstapjes die je maakt variëren tot wat je ziet. Er worden parallellen getrokken met dingen die totaal niets met sport te maken hebben, maar het streven is om de thuisgebleven luisteraar te laten beelddenken. Hij/zij moet de plaatjes er dan zelf maar bij verzinnen bij hetgeen wat hij/zij hoort. Als verslaggever moet je blijven prikkelen, zeker in een duo-combinatie. Alle verslaggevers hebben zo hun eigen stijl en juist dat maakt het zo leuk om te doen en te maken en hopelijk ook om naar te luisteren.
Zo begon het ooit
Ditmaal had ik afgelopen woensdagavond de eer en het genoegen dit samen te doen met onze sportcoördinator en topverslaggever Adrie van Lith. Het bleek een gouden zet van hem om mij aan hem te laten koppelen. Niet alleen op het veld, maar ook rond de middellijn werden er prachtige één-twee combinaties op de mat gelegd en in de ether geslingerd, afgewisseld met muziek vanuit de studio.
Het leek wel op dertig jaar geleden, beginjaren negentig, toen ik voor het eerst met een telefoonkabelhaspel van honderd meter en een telereporter in de koffer op pad ging, op zoek naar een lekkere plaats langs het veld. Het voelde vertrouwd en onwennig was het geen moment. Er gebeuren ook altijd dingen rond een veld, waarvan een luisteraar geen beeld heeft. Maar om dingen extra kracht bij te zetten ontbreekt het zeker niet aan superlatieven. Overdrijven hoort daar een klein beetje bij, maar wat er feitelijk gebeurt binnen de lijnen wordt niet overgeslagen. Twee van die spraakwatervallen bij elkaar, die elkaar opstuwen en beter maken. Ik heb genoten!