Regio – Afkomstig uit een sportieve familie (ook broer Douwe laat regelmatig van zich horen) presteert Rienke Boonstra al enige jaren opvallend. In de zomermaanden is de fiets haar bondgenoot en in de winter bindt zij de gladde ijzers onder…
Rienke Boonstra is een jongeling, die afkomstig is uit een sportieve familie. Volleybal en schaatsen zijn haar met de paplepel ingegoten. Haar moeder volleybalde bij Martinus en Waterlanders. Ook haar broer is sportief, schaatsen en zijn vader fietsen, drie keer de Elfstedentocht gereden. Boonstra woont in Nieuwkoop en studeert bewegingstechnologie in Den Haag. Lid van de club Langebaanschaatsen NINO rijders.
Prestaties
4-12-2017 de Evert Kroon Bokaal op De Vechtsebanen, met winst voor Rienke Boonstra bij de dames, broer Douwe Boonstra bij de heren. Kwam dat jaar voor het eerst uit in de dames topdivisie.
Bij de topdivisie gaat het toch echt minimaal 2 seconden per ronde sneller, en misschien klinkt dat als niet zo heel veel, maar geloof haar maar, dat is nog best een verschil.
18-2-2018, Baankampioenschap Utrecht, Tweede plaats
21 oktober 2018, Zes banen toernooi: wedstrijd Utrecht, Tweede plaats
nov 3, 2018 Buiten de marathoncompetitie Utrecht nov 3, 2018 zijn Rienke en Douwe Boonstra zeer actief aan het rijden. Rienke (rijdend voor Marathonschaatsdames Utrecht) wist de 1e zesbanenwedstrijd zelfs naar een 2e plaats te rijden na een ontsnapping van 20 ronden samen met een andere rijdster.
In Oostenrijk, tijd voor de Weissensee
Vorig jaar gingen de wedstrijden op het Oostenrijkse natuurijs haar vrij goed af, dus ging zij nu ook met een zelfverzekerd gevoel weg. Er lag een prachtige ijsvloer, en in vergelijking met het jaar ervoor moest zij daar wel even aan wennen. Het jaar daarvoor was er sneeuw vast gevroren op het ijs, waardoor er veel scheuren in zaten en je makkelijk door de bovenste laag heen trapte als je verkeerd afzette. Nu was dat niet het geval, er lag een gladde plaat met nauwelijks scheuren.
Prachtig, maar waar zij vorig jaar zo trots was dat ze maar één keer was gevallen, kon zij dat nu niet zeggen. De eerste wedstrijd (60km) viel zij, en verloor het peloton uit het oog, helaas, maar ze reed wel de wedstrijd uit. De tweede wedstrijd (100km) was zij hevig in gevecht geraakt met haar tasje met eten waardoor ze toen ook het peloton verloor, maar die ook weer uitgereden. De vierde en kortste wedstrijd (slechts 40km) kwam aan op een heel lange eindsprint, wat voor haar wel goed uitkomt. Zij is niet bijzonder goed in snel sprinten, maar bij zo een lange sprint stranden de meeste sprinters ver voor de streep al, en dan kan zij er langs ‘sprinten’. Een 33ste plaats werd haar deel. Maar de (voor haar) belangrijkste wedstrijd zat er nog aan te komen; de Alternatieve Elfstedentocht, 19 ronden van iets meer dan 10 km. Ze had de opdracht gekregen zich gedeisd te houden, dus dat deed zij dan ook. Er reed al snel een kopgroep weg, er reden steeds wat groepjes naartoe totdat het peloton echt ging rijden om het dicht te krijgen. En ze kon lekker mee.
Tot 35km voor de finish. Ze viel, hard, alle lucht uit haar longen en ze moest echt even zitten voor zij weer kon ademen en door kon. Waar was het peloton? Weg, zij was alleen.
De knop omzetten
“Verstand op nul, rijden, ik kan niet meer, jawel, ik kan nog door, ze wil niet meer, jawel, ik gá dit uitrijden. Het moest uit mijn tenen komen, maar ik reed het uit. In een uitgestorven finishstraat kwam ik aan, als 38ste gefinisht, de laatste die de 200 km uit mocht rijden.”
Ze was echt kapot, gelukkig stonden er nog een paar NiNo’ers die me door de laatste paar meters hebben gejuicht. Helaas had zij bij die val wel haar ribben gekneusd.
Rienke kijkt terug op een seizoen met vallen en opstaan (letterlijk vooral), maar zij ziet ook een seizoen waarin zij langzaam toch beter is geworden. Ze kijkt er naar uit om deze lijn de komende jaren door te zetten.
“Mensen slagen wanneer men plezier heeft in wat men doet.” Een echte sport familie die plezier en resultaten combineert met schaatssport.